Voor eeuwig bekend staan als puntje, puntje, puntje. Vul maar in. Veroordeelde crimineel, vermist persoon, vermeende winkeldief, slachtoffer van geweld. Plus wat de samenleving daar zelf nog van maakt, dat nog even een schepje erboven op doet. Want we leven immers graag mee met het leed van anderen.

Kijk maar eens bijvoorbeeld naar de website Geenstijl.nl, waar de heksenjacht op de zogenaamde kopschoppers begon. Binnen korte tijd na het incident werd op Geenstijl.nl een filmpje geplaatst, waar de groep jongens te zien zijn hoe zij de fout in gaan. Meedenkende medeburgers probeerden in allerijl de namen boven water te krijgen wie de bewuste jongens waren. En binnen zeer korte tijd stonden de namen op internet. Facebook pagina, waar ze werkten, hoe oud ze waren en – nog schokkender – waar de daders woonden. Naming and shaming in slecht Nederlands. Ze verdienen het volgens velen om publiekelijk aan de schandpaal genageld te worden. Dat ze nu voor altijd als kopschopper bekend staan, zelfs als zij hun straf hebben uitgezeten, gaat heel ver. Volgens onderzoeksjournalist Mick van Wely kunnen we er maar beter aan wennen, want over 10 jaar weten we niet beter..

Een tweede voorbeeld. Een vermist meisje eeuwig vermist. In 2009 schreef iemand op zijn blog over wat familieleden wel niet inzetten om een vermist meisje te vinden. Een Hyve (toen nog!), een forumbericht en zelfs een YouTube-filmpje werden ingezet. Een geluk voor het meisje is dat Hyves en het forum niet meer bestaan. De familie had zelf na haar terugkeer het filmpje van YouTube verwijderd. Even zoeken op haar volledige naam en je ziet dat ze na vijf jaar nog steeds opduikt als ‘het vermiste meisje’. Toen 16, nu 21 jaar en misschien wel op zoek naar werk. Voor de rest van haar leven vermist!

Denk toch ná! Laten we toch vooral met z’n allen nádenken vóór we iemands recht op privacy, recht op een privéleven, schenden. Maar goed, denk er maar eens over na hoe lastig dat is. De ouders van het vermiste meisje uit het voorbeeld waren écht wanhopig op het moment dat ze haar kwijt waren. Maar toch, hebben ze nagedacht over de consequenties voor het meisje in haar latere leven? Wat hadden ze anders kunnen doen?

Bij het online plaatsen van beelden van daders, is de kans op een heksenjacht groot en het aan de schandpaal nagelen van de verkeerde persoon ook. Als het gaat om mensen die iets hebben gedaan wat volgens de wet niet mag, daarvoor zijn veroordeeld en hun straf hebben uitgezeten, dan hebben ze in onze samenleving het recht om weer opnieuw te beginnen. Met een schone lei. En dat kan oneerlijk voelen, ik snap dat. Maar uiteindelijk is die man of vrouw net zo goed een mens als jij, ook al heeft hij/zij iets fout gedaan. Leren vergeven is moeilijk maar noodzakelijk. Het internet vergeeft en vergeet helaas niet, dus moeten wij het doen.

Nog een laatste tip, mocht het ooit zover komen. Met de nieuwe Google-verwijderservice kun je bepaalde zoekresultaten van jezelf laten verwijderen. Dat blijkt niet heel goed te lopen. Het is namelijk een vrij kansloze missie om jezelf te laten verwijderen; je wordt alleen verwijderd uit de zoekresultaten van de Europese Google, niet van internet zelf. Ga er dus maar voor het gemak vanuit dat wat jij en velen met jou over iemand online zet, nog lange tijd terug te vinden zal zijn.

Denk dus na wat je een ander aan kunt doen, door online (onjuiste) informatie achter te laten…!